Wystawa ze zbiorów Biblioteki Uniwersyteckiej
24 lutego 2015 Wiadomość archiwalnaZapraszamy na wystawę ze zbiorów Biblioteki Uniwersyteckiej w Kielcach „Stanisław Ignacy Witkiewicz (1885-1939). 130 rocznica urodzin”.
24 lutego 2015 – 15 kwietnia 2015 r., II piętro obok czytelni Informacji Naukowej.
Stanisław Ignacy Witkiewicz(pseud. Witkacy) ur. 24 lutego 1885 roku w Warszawie, syn Stanisława Witkiewicza, znanego malarza i krytyka sztuki oraz nauczycielki muzyki, Marii z Pietrzkiewiczów. Polski dramatopisarz, prozaik, filozof, teoretyk i krytyk sztuki, malarz.
Od 1890 roku mieszkał w Zakopanem. W 1903 roku zdał egzaminy maturalne w gimnazjum we Lwowie. Wstąpił do krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W latach 1911-1913 odbył podróże do Petersburga, Włoch, Niemiec, Francji i Anglii. Malarstwo Gaugina i Picassa, z którym zetknął się na zachodzie, wywarło niewątpliwy wpływ na kształt jego teorii estetycznych. Podróże po Europie przerwały akademicką edukację Witkacego.W kraju utrzymywał przyjaźń m. in. z Karolem Szymanowskim, Leonem Chwistkiem i Tadeuszem Micińskim. Szczególnie ważna była znajomość Witkacego z Bronisławem Malinowskim, etnologiem, z którym wyjechał na wyprawę naukową do Oceanii w charakterze rysownika i fotografa. W 1914 roku powrócił do Europy. Witkiewicz przekonany o roli Rosji w nadchodzącym konflikcie wstąpił do gwardii carskiej. Podczas pobytu na wschodzie Witkacy powtórnie zajął się studiami filozoficznymi i malarstwem.
W trakcie pobytu w Rosji Witkiewicz zarobkowo malował portrety. Spisał wówczas podstawy swoich teorii artystycznych, wydanych po powrocie jako Nowe formy w malarstwie i wynikające stąd nieporozumienia. Został przyjęty do grupy malarzy Formistów, skupionych wokół Leona Chwistka, zaczął wydawać pierwsze utwory dramatyczne, które już kilka lat później ukazały się na deskach teatru.
W 1925 roku utworzył „Firmę portretową S. I. Witkiewicz”. Wśród jego dorobku artystycznego szczególnie popularne są portrety tworzone pod wpływem narkotyków. O narkotykach napisał również książkę pt. Nikotyna, alkohol, kokaina, peyotl, morfina, eter (1932) – wydaną jako Narkotyki. Pod koniec lat 20 powstały również dwie powieści, Pożegnanie jesieni (1927) i Nienasycenie (1930).
W II połowie lat 30 Witkacy zabierał głos jako publicysta w kwestiach filozoficznych, literackich i artystyczno-estetycznych.
W 1936 roku zaczął pisać swe przemyślenia nad kondycją polskiej świadomości kulturowej (Niemyte dusze). W 1918 roku wrócił do Polski i osiadł na stałe w Zakopanem. Popełnił samobójstwo w trakcie ucieczki po wkroczeniu Armii Czerwonej na wschodnie ziemie Polski we wrześniu 1939 roku.
