Ekspozycja efektów poszukiwań twórczych Magdaleny Świercz-Wojteczek to mocno przetworzone wizerunki fortyfikacji, starych domostw i średniowiecznych włoskich miasteczek – obrazy odnoszą się do konkretnych miejsc, ale ich nie powtarzają – a raczej niosą wrażenia i ślad ważnych spotkań.
 
Wystawa czynna do 31 maja 2019, w godzinach pracy Biblioteki.
Wstęp wolny.

[...] W malarstwie Magdalena Świercz dąży do syntezy, definiuje obraz czytelną organizacją plam, ciążących ku formom geometrycznym - prostokątnym, romboidalnym, choć jednocześnie złagodzonych obłościami, zaokrągleniem „narożników” plam. Ważną rolę odgrywa u artystki konstrukcja obrazu plamy barwnej - śladów brązu, błękitu. To one niejako podbijają, wzmacniają oddziaływania między płaszczyznami koloru. Magdalena Świercz wydaje się bardzo oszczędnie i surowo różnicować odcienie koloru wewnątrz plamy, minimalizuje ilość tonów, które określają grę światła, jego temperatury etc. Ponad to bogactwo niuansów przedkłada zwartość płaszczyzny koloru. Kształty przedmiotów „przełożyła” M. Świercz na formy geometrycznych plam — prostokątów, rombów, pasów sugerujących kształt (...) realnych przedmiotów. Światło starała się opisać różnicami tonu, waloru, ciepłoty barw. Porównując kilka płócien M. Świercz można by pokusić się o próbę ogólnej charakterystyki jej malarstwa. Zapewne jest ono jeszcze w fazie poszukiwań, ale autorka wyraźnie wyznacza swym badaniom materii malarskiej cele i granice. Wyraźnie ciąży ku czytelnej, mocnej konstrukcji obrazu, uproszczeniu i syntezie tak plamy barwnej, jak i malarskiego rysunku, który wyraża się w kresce swobodnego konturu. Szuka kolorystyki niepokojącej, surowej, której niejednoznaczność zawartą między tonami zgaszonymi, brudnymi a ostrymi intensyfikuje sama materia farby. Wydaje się, że M. Świercz uważnie obserwuje nie tylko naturę, ale i samo malarstwo by w nim znaleźć tropy do poszukiwania własnego języka plastycznego. Sądząc po wyborze tematów i schematów kompozycyjnych wśród jej inspiracji można by odnaleźć i surowe, mocne martwe natury, czy rzadziej pokazywane gwasze z postaciami A. Nachta-Samborskiego, zdecydowane, silne aż po granice melancholijnej brutalności dzieła A. Wróblewskiego, czy przykłady malarstwa tworzonego z badania, zastanowienia się nad jakością plamy i płaszczyzny koloru, różnic między kolorem i walorem zawartym w barwie.
 
Ewa Urbańska